است الاهى، به بستگان و خويشان خود احساس محبّت و صفا مى‌كند و به اظهار و ابراز آن مى‌پردازد‌؛ ولى متأسفانه كار اينان به جايى رسيد كه به اين كشش فطرى پشت كرده و با قطع رحم، سزاوار لعن قرآن كريم گشتند:

فَهَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ تَوَلَّيْتُمْ أَنْ تُفْسِدُوا فِي الأَْرْضِ وَتُقَطِّعُوا أَرْحامَكُمْ * أُولئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللهُ فَأَصَمَّهُمْ وَأَعْمى أَبْصارَهُمْ‌؛[1] پس آيا غير اين از شما انتظار مى‌رود كه اگر به حكومت رسيديد (يا بنا بر قول ديگر، سر از جنگ برتافتيد)، به فساد و تباهى در زمين بپردازيد و قطع رحم نماييد. چنين كسان را خداوند لعنت نموده پس (گوش) آنها را كر، و چشمشان را كور نموده است».

امام سجاد(عليه السلام) در حديثى،[2] مخاطب را از همنشينى با فردى كه پيوند خويشاوندى را گسسته باشد برحذر داشته و استدلال به ملعون بودن وى در سه جاى قرآن نموده‌اند: يكى آيه فوق‌؛ مورد دوم، رعد (13)، 25 و مورد سوم، بقره (2)، 27.

در تاريخ از كسانى ياد شده كه براى حفظ قدرت و سلطنت به فرزند، برادر و خواهر خود خيانت كرده‌اند. بعضى از آنها چشم پسر خود را از ترس اينكه رقيب سلطنتش شود، نابينا كرده‌اند. همچنين جنگ امين و مأمون[3] و شكنجه‌هاى نادر به فرزند خود، معروف است.

هنگامى كه سر امين را نزد مأمون آوردند، آن را در صحن خانه نصب كرده و لشكريان خود را پس از لعنت بر سر، جايزه مى‌داد. امين هنگام قتل، سى و سه ساله بود و حكومتِ (حدوداً) پنج ساله خود را سراسر به لهو و لعب و خوشگذرانى سپرى كرد، و همين امر سبب زوال ملك وى شد. تتمة المنتهى، ص 319 ـ 324.