عجل‌الله تعالى فرجه الشريف ـ در فرازى از توقيع شريف به مرحوم شيخ مفيد، ما را به انجام دادن تمام امورى كه سبب افزايش دوستى و محبتشان مى‌شود، امر فرموده و از هر چه خشم و غضبشان را در پى دارد، برحذرمان داشتند:

فَلْيَعْمَلْ كُلُّ امْرِئ مِنْكُمْ بِما يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا وَيَتَجَنَّبْ ما يُدْنِيهِ مِنْ كَراهَتِنا وَسَخَطِنا».[1]

خوشرفتارى با غير اهل اسلام

البته بايد توجه داشت كه اصل قرآنىِ «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَة»[2] فقط در چارچوبه ايمان است و هيچ گونه رابطه برادرى با غير مؤمنان به رسميت شناخته نشده است‌؛ ولى طرح يك پرسش و پاسخ آن نيز لازم است: آيا معناى سخن فوق، قطع هرگونه رابطه دوستانه با غير مسلمان‌هاست؟

پاسخ اين سؤال با اندكى تأمل در آموزه‌هاى مهرآفرين دين مبين اسلام روشن خواهد شد. در قرآن كريم و احاديث معصومان(عليهم السلام) كه مفسّران راستين آن كتاب عزيزند، نمونه‌هاى فراوانى از اظهار محبّت و تلاش دلسوزانه براى جذب دين‌ناباوران به چشم مى‌خورد. خداى تعالى خط مشى ما را در اين خصوص اين‌گونه به تصوير كشيده است: