لا يَنْهاكُمُ اللهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَلَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ * إِنَّما يَنْهاكُمُ اللهُ عَنِ الَّذِينَ قاتَلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَأَخْرَجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ وَظاهَرُوا عَلى إِخْراجِكُمْ أَنْ تَوَلَّوْهُمْ وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ فَأُولئِكَ هُمُ الظّالِمُونَ.[1]

بر اين اساس، پروردگار متعال از «پذيرش ولايت» كفارى نهى فرموده است كه به دشمنى با اسلام پرداخته‌اند، نه «احسان» به آن دسته از غير مسلمانانى كه چنين نكرده‌اند‌؛ بلكه به عكس، رفتار محبت‌آميز ‌با حفظ عزت و اقتدار اسلام‌ـ در چنين موارد، از مصاديق تأسّى[2] و اقتدا به صاحب اسلام(صلى الله عليه وآله) است. نمونه‌اى از خلق ستوده[3] حضرت را مى‌توان در عكس‌العملى سازنده در مقابل بى‌ادب عرب باديه‌نشينى ديد كه براى گرفتن اندكى پول، رداى ايشان را گرفته و گردن مبارك حضرت را آزرد و با لبخند زيباى پيامبر رحمت(صلى الله عليه وآله) به مقصود خويش رسيد.[4]

شريعت مطهّر اسلام با اختصاص بخشى از زكات به اين‌گونه افراد، تحت عنوان «الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُم»، راه را براى روشن شدن دل‌هاى آماده آنها به نور ايمان گشوده است و عملا آمادگى خود را براى پذيرش آنها اعلام كرده است:

إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَالْمَساكِينِ وَالْعامِلِينَ عَلَيْها وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ