ديگرى را دوست بدارد‌؛ بلكه او را همچون ساير موارد موظف به توحيد كرده، و در اينجا نيز «توحيد در محبت» را از او خواسته است.

يا در آيه ديگر مى‌خوانيم:

لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَالْيَوْمِ الآْخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ‌...‌؛[1] گروهى را نمى‌يابى كه به خدا و روز جزا ايمان داشته باشند (و در عين حال) با دشمنان خدا و رسول او(صلى الله عليه وآله) صميميت و دوستى داشته باشند، هرچند پدران يا فرزندان يا برادران يا خويشاوندان آنها باشند.

در احاديث اهل‌بيت(عليهم السلام) نيز بر بيزارى و تبرّى، همچون انقياد و تولّى تأكيد فراوان شده و اظهار دوستى بدون تنفر از دشمنان، ادعايى پوچ و بيهوده تلقى شده است‌؛ مانند حديث ذيل:

قيلَ لِلصّادِقِ(عليه السلام): إنَّ فُلاناً يُواليكُمْ إلاّ أنّهُ يَضْعُفُ عَنِ البَرائَةِ مِنْ عَدُوِّكُمْ، فَقالَ: هَيْهاتَ كَذِبَ مَنِ ادّعى مَحَبَّتنا وَلَمْ يَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّن‌؛[2]كسى به امام صادق(عليه السلام) عرضه داشت: فلانى ولايت شما را پذيرفته است‌؛ ولى در عين حال در بيزارى جستن از دشمنانتان قدرى سُست است. حضرت (به شدّت عملكرد وى را نكوهش كرده و) فرمودند: چه دور است (چنين ادعايى). اگر كسى ادعاى دوستى ما را داشته باشد، اما از دشمن ما بيزارى نجويد، چنين فردى دروغ مى‌گويد.

در احاديث متعدد، اين دو (تولّى و تبرّى) محكم‌ترين و مطمئن‌ترين وسيله براى تمسك در دين شمرده شده است.[3] وجود مبارك حضرت بقية‌الله‌الاعظم ـ