اهتمام به حفظ جان مردم

دورى از جرم بزرگ قتل نفس، نكته دگرى است كه حضرتِ‌شان، آن را درخور تعصّب و پافشارى دانستند.

همسويى بسيار نزديك قرآن كريم و سخنان اهل‌بيت(عليهم السلام)، گواه سرچشمه گرفتن آن دو از يك منبع پاك و زلال است. براى نمونه مى‌توان آيات متعددى را در قرآن كريم در اين بحث ملاحظه كرد‌؛ از آن جمله:

وَلا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللهُ إِلاّ بِالْحَقِّ وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كانَ مَنْصُوراً.[1]

در اينجا مى‌بينيم خداى تعالى ضمن اجازه قصاص، از آدم‌كشى نهى فرموده است. در جاى ديگر كشتن يك انسان را برابر با قتل همه مردم دانسته[2] و يا اينكه پرهيز از اين گناه بزرگ را از ويژگى‌هاى بندگان ممتاز خدا (عباد الرحمن) بر‌شمرده است.[3]

آرى، انزجار از اين كار زشت و بزرگ دانستن گناه آن، و سعى در پرهيز از آن، سزاوار تعصّب و تأكيد است، نه انتساب به شهر و روستا و نژاد و مليت و رنگ و قبيله خاص.

رعايت انصاف با خلق خدا

انصاف نيز، از ديگر امورِ زيبنده تعصب است. جا دارد انسان به جاى روى آوردن به امور واهى و بى‌پايه، و قرار دادن ابزار مناسب در اختيار شيطان