او هيچ گاه طمع خود را از دانشوران و نكته‌سنجان و از مستمندان و فرودستان برنخواهد داشت. وى در سوگندى كه با جسارت كامل به عزّت[1] خداى بزرگ ياد كرد، هيچ يك از اين دو ويژگى را استثنا نكرد، و تنها ملاك او براى استثنا، مخلَص[2] بودن است.[3]

قالَ فَبِعِزَّتِكَ لاَُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ * إِلاّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ.[4]

گاهى ديده مى‌شود تهيدستى از اينكه يكى از اجدادش از سوى پادشاهى ظالم حاكم كوره‌دهى دورافتاده بوده، افتخار مى‌كند. پرسش اين است كه آن شخص جز سوزان‌تر كردن آتش جهنم براى خود، چه گلى به سر مردم زده تا نوه چندمش كه خود در فقر و فلاكت روزگار سپرى مى‌كند، به چنان منصب بر باد رفته‌اى مباهات كند؟

چنان كه در مورد علم بايد گفت نه‌تنها مصونيت‌آفرين نيست، بلكه بر اساس گزارش قرآن كريم اختلاف‌هاى پديد آمده در اديان را دانش‌آموختگان ايجاد كرده‌اند:

...‌وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ إِلاَّ الَّذِينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَيِّناتُ
بَغْياً بَيْنَهُمْ‌... .[5]