لحظه‌اى انس با خدا، براى او از سراسر عمرى كه با لذت‌هاى دنيايى صرف گردد، ارزشمندتر است. اگر كسى لذت انس با خدا را درك كرد و به خلوتگاه نجواى با معبود باريافت و مقصد و مسير خويش را بازشناخت، ديگر به جلوه‌ها و جاذبه‌هاى دنيا، نظير پوشش فاخر و نو اعتنايى ندارد. از ديد او، اين دلبستگى‌ها بچه‌گانه است و نداشتن آنچه مايه شادمانى كودك‌صفتان است، او را اندوهگين نمى‌سازد. او به دليل بى‌اعتنايى به دنيا و تعلق خاطر نداشتن به مظاهر دنيوى، به راحتى از بهرمندى خويش از دنيا درمى‌گذرد و آنچه را دارد در اختيار ديگران مى‌نهد.

ساده‌زيستى و شهرت‌گريزى دوستان خدا

خداوند متعالى به حضرت موسى(عليه السلام) سفارش مى‌كند لباس نو نپوشد و لباسش كهنه باشد؛ چون از يك‌سو مؤمن چندان نبايد به ظاهرش توجه داشته باشد و بايد به جلوه‌ها و زيبايى‌هاى ظاهرى دنيا بى‌اعتنا باشد، و از سوى ديگر، پوشيدن لباس ساده و كهنه، بيشتر باعث پيدايش و تداوم حالت خشيت و احساس خضوع و شكستگى در برابر خداوند مى‌گردد. وقتى شخص لباس نو پوشيد، نظرها و نگاه‌هاى حسرت‌آميز به او جلب مى‌شود و او وقتى مى‌نگرد كه ديگران از ظاهرش خوششان آمده، تمايل بيشترى به آرايش و لباس خويش مى‌يابد و به موازات اين توجه و علاقه، از حالت خشيت و خوف او از خدا كاسته مى‌شود. اما وقتى او با لباس ساده و كهنه در بين مردم ظاهر شد، نه توجه مردم به او جلب مى‌گردد و نه