كه اين حكم حتماً تابع مصالح و مفاسدى است، اما آن مصالح و مفاسد چيست، نمى‌دانيم و نمى‌فهميم. بلى، اگر آن مصالح و مفاسد براى ما بيان مى‌شد عقل ما هم تصديق مى‌كرد، اما در هر صورت خود عقل هيچ راهى براى كشف اين حكم ندارد و تنها راه كشف آن، بيان شارع و خداى متعال از طريق وحى و پيامبران(عليهم السلام)است. پس از آن هم كه وحى شد ما تعبداً آن را مى‌پذيريم، نه آن‌كه سرّ و فلسفه آن بر ما آشكار شود و بپذيريم. به تعبير قرآن: آمَنّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا؛[1] چون از جانب خدا است، مى‌پذيريم و روى سر و چشم مى‌گذاريم.

پيشى گرفتن غير مسلمانان از مسلمانان در عمل به قرآن

بخشى از معارف قرآن هم‌چنان‌كه اشاره شد، معارفى است كه بشر اگر خود به درستى تأمل كند آنها را درمى‌يابد، ولى چون مجال فكر كردن نمى‌يابد، و يا بهتر بگوييم، به سبب فرو رفتن در ماديات عموماً از آنها غفلت مىورزد، توجهش به آنها جلب نمى‌شود. بنابراين تنها راه دست‌يابى به اين معارف رجوع به قرآن نيست. از اين رو اين امكان وجود دارد كه كسانى بدون آن‌كه مسلمان و پيرو قرآن باشند، با عمل كردن به اين سنخ از معارف، از فوايد و آثار مطلوب آن برخوردار گردند، و حال آن‌كه مسلمانان ـ با وجود اين‌كه اين معارف در قرآن برايشان بيان گرديده ـ در اثر عمل نكردن به آنها از قافله عقب افتاده و غير مسلمانان، در اين زمينه گوى سبقت را از مسلمانان بربايند.

بخشى ديگر از معارف قرآن كه مى‌تواند موضوع اين فرمايش