مطالب هستند كه انسان آنها را مى‌داند، ولى از آن‌جا كه توجه ندارد و از آنها غافل است، تأثيرى در زندگى‌اش ندارند. از اين رو اين‌كه اين مطالب را به انسان يادآورى كنند تا بر زندگى و رفتار او تأثير بگذارد وظيفه مهمى است كه انبيا عهده‌دار آن هستند.

بنابراين يك دسته از مطالب قرآن عبارت است از «حقايق ماوراى طبيعى» كه عقل بشر راهى به آنها ندارد و خود به تنهايى قادر به كشف آنها نيست. مسائل مربوط به آخرت و بهشت و جهنم و عوالم پس از مرگ و مانند آنها از اين قبيل است. هم‌چنين برخى مطالب قرآن «احكامى» است كه عقل بشر چون به مبانى و مبادى آن احاطه ندارد و نمى‌تواند تمامى مصالح و مفاسد و ابعاد آن را درك كند طبيعتاً خودش راهى به آنها ندارد. در اين دو مورد اصطلاحاً گفته مى‌شود مسأله «تعبدى» است و بايد از ناحيه خداى متعال براى بشر بيان گردد و از طريق وحى در اختيار او قرار گيرد. همان‌گونه كه اشاره كرديم قرآن كريم در مورد اين دو دسته تعبير «عَلَّمَكَ ما لَمْ تَكُنْ تَعْلَم»[1] و «يُعَلِّمُكُمْ ما لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُون»[2] را به كار مى‌برد؛ يعنى اينها چيزهايى است كه خود شما قادر به درك آنها نيستيد. براى مثال، هيچ عالم و فيلسوف و روان‌شناس و فيزيكدانى هرچقدر هم كه به مغزش فشار بياورد، نمى‌تواند بفهمد سرّ نماز صبح چيست، چرا بايد حتماً دو ركعت باشد و نه سه يا يك ركعت، و چرا حتماً بايد پيش از طلوع آفتاب خوانده شود. ما هزار سال هم كه فكر كنيم سرّ اين مسأله بر ما آشكار نخواهد شد. فقط اين مقدار مى‌دانيم