اميرالمؤمنين(عليه السلام) قرار گيرد عبارت از احكامى است كه گرچه عقل بشر مصالح آن را درك نمى‌كند، اما عمل به آنها احتياج به قصد قربت هم ندارد؛ يعنى نياز نيست انسان معتقد به خدا باشد و فقط با نيت اطاعت فرمان الهى بتواند از مصالح و منافع اين احكام برخوردار شود، بلكه صرف عمل به آنها ما را به مصالح و فوايد آن احكام مى‌رساند. اين احكام را اصطلاحاً «توصليات» مى‌نامند؛ در مقابل «عبادات» كه در انجام آنها قصد قربت شرط است. احكام ارث، معاملات، ازدواج، رهن، قرض و مانند آنها كه در قرآن بيان شده از اين قبيل است. خداى متعال براى آن‌كه زندگى دنيايى و اجتماعى انسان‌ها سامان مطلوبى داشته باشد و مصالح آنان تأمين گردد احكامى را در امور مختلف اجتماعى بيان داشته است. بلندترين آيه قرآن «آيه ديْن» است كه مربوط به كيفيت قرض دادن و قرض گرفتن مى‌باشد. اگر كسى، هرچند غير مسلمان، اين حكم قرآن را ديد و پسنديد و به آن عمل كرد، طبيعتاً از مصالح و فوايد آن برخوردار مى‌شود. خداوند در اين آيه مى‌فرمايد، هنگامى كه مى‌خواهيد به كسى قرض بدهيد آن را بنويسيد، شاهد بگيريد و خلاصه، بى‌سند و مدرك و شاهد قرض ندهيد. سرّ اين حكم نيز در خود قرآن به اين صورت بيان شده كه چون ممكن است بعداً فراموش كنيد يا برايتان شك پيش بيايد و اختلاف كنيد كه، براى مثال، صد‌هزار تومان قرض داديم و گرفتيم يا هشتاد‌هزار تومان، و مسائلى از اين قبيل. براى آن‌كه اين مسائل پيش نيايد راهش اين است كه بنويسيد و با حضور دو شاهد اين كار انجام شود.

روشن است كه اين دستور خداوند، مانند همه فرامين و احكام الهى، بسيار متين و دورانديشانه است. حال اگر كسانى از غير مسلمانان هم اين