طعام و شرابهاى بهشتى بسيار ارزندهتر از خوردنىها و نوشيدنىهاى دنياست و كسانى كه داراى همت بلندند، از لذتهاى حرام دنيا چشم مىپوشند تا به آن طعامها و شرابهاى بهشتى برسند، ولى در ميان بهشتيان افرادى هستند كه هيچ توجهى به آنها ندارند ـ اينكه طعام و شراب بهشتى تا چه حد بر طعام و شراب دنيا امتياز دارد خود جاى بحث دارد، در اينباره قرآن كريم مىفرمايد: «وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»[1]در جاى ديگر مىفرمايد:«يُسْقَوْنَ مِنْ رَّحيق مَخْتُوم. خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فى ذلِك فَلْيَتَنافَسِ المُتَنافِسُونَ»[2]به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند كه به مشك مهر كردهاند و بر اين نعمتهاى بهشتى، بايد راغبان بر يكديگر پيشى گيرند.
ياد خدا و تكلم با او بهترين لذّت اولياى خدا
به هر ترتيب گروهى از بهشتيان به طعام و شراب بهشتى كه خداوند براى بندگان خاص خود مهيا ساخته، توجّه و اعتنايى ندارند:
«اِذا تَلَذَّذَ اَهْلُالْجَنَّةِ بِالطَّعامِ وَ الشَّرابِ تَلَذَّذُوا اُولئِكَ بِذِكْرى وَ كَلامى وَ حَديثى» لذت اين دسته از اهل بهشت به طعام و شراب بهشتى نيست، بلكه به ياد خداوند و گفتگوى با اوست.آنها در ذكر خدا و سخن گفتن با او چه يافتهاند كه باعث گرديده، به ديگر لذايذ اعتنايى نداشته باشند؟ براى توضيح مطلب و تقريب به ذهن، مثالى ذكر مىكنيم: اگر انسان سرسفرهاى بنشيند كه انواع و اقسام غذاهاى لذيذ و خوش طعم در آن چيدهاند، به گونهاى كه هر كدام لذتبخشتر از ديگرى است، مثلا يك نوع از اين غذاها 10 درجه لذت دارد، دوّمى 20 درجه، سوّمى 30 درجه و...، آيا شخص عاقل با وجود غذايى كه 100 درجه لذّت دارد، بدون هيچ دليل و مرجّحى، غذاى كم لذت را تناول مىكند؟! حال اگر چيزى باشد كه لذّتش از