«تَتَّقوا» استفاده كرده و مى‌فرمايد، با دشمنان خدا رابطه دوستى برقرار مكنيد، مگر آن‌كه بخواهيد تقيه كنيد:

لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللهِ فِي شَيْء إِلاّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً وَيُحَذِّرُكُمُ اللهُ نَفْسَهُ وَإِلَى اللهِ الْمَصِير؛[1] مؤمنان نبايد كافران را ـ به جاى مؤمنان ـ به دوستى بگيرند؛ و هركس چنين كند در هيچ چيز [او را]از [دوستى]خدا بهره‌اى نيست، مگر اين‌كه از آنان به نوعى تقيه كنيد، و خداوند شما را از [عقوبت] خود مى‌ترساند، و بازگشت [همه]به سوى خدا است.

عمار ياسر عملا با همين مشكل مواجه گرديد. مشركان مكه او و پدر و مادرش را تهديد كردند كه اگر از پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم)تبرّى نجوييد شما را خواهيم كشت. پدر و مادر عمار حاضر به اين كار نشدند و مشركان آن‌قدر آنها را شكنجه كردند تا به شهادت رسيدند. عمار براى آن‌كه از دست آنان نجات پيدا كند به ظاهر از پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) تبرّى جست و مشركان او را رها كردند. وى كه از اين كار خود بسيار ناراحت و نگران بود، هراسناك و مضطرب نزد پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) آمد و قضيه را بازگو كرد و پرسيد: آيا اين كار موجب هلاكت و عذاب من خواهد شد؟ حضرت فرمود: نه، تو عالم بودى و دانستى كه چه بايد بكنى؛ گرچه پدر و مادرت نيز نزد خداوند مأجورند، اما كار صحيح را تو انجام دادى كه با تبرّى جستن ظاهرى از من جان خود را حفظ كردى. بنا بر نقل روايات و كتاب‌هاى تفسير، آيه 106 سوره نحل درباره همين قضيه نازل شده است:

مَنْ كَفَرَ بِاللهِ مِنْ بَعْدِ إِيمانِهِ إِلاّ مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالإِْيمانِ وَلكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْراً فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللهِ وَلَهُمْ عَذابٌ عَظِيم؛[2] هركس پس از ايمان آوردن خود، به خدا كفر ورزد [عذابى سخت خواهد داشت] مگر آن كس كه مجبور شده و قلبش به ايمان اطمينان دارد. ليكن هر كس سينه‌اش به كفر گشاده گردد خشم خدا بر آنان است و برايشان عذابى بزرگ خواهد بود.