اكنون در آيه نهم نيز يك بار ديگر اهميت نماز و نقش آن در رسيدن به فلاح را با اين تعبير بيان مى‌دارد كه:

وَالَّذِينَ هُمْ عَلى صَلَواتِهِمْ يُحافِظُون؛[1] و آنان كه بر نمازهايشان مواظبت مى‌كنند.

شبيه همين مسأله را در سوره «معارج» نيز مشاهده مى‌كنيم. در آن‌جا نيز ابتدا مى‌فرمايد:

الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُون؛[2] آنان كه بر نماز خويش مداومت دارند.

سپس در ادامه و بعد از ذكر چند صفت ديگر مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ يُحافِظُون؛[3] و آنان كه بر نمازشان مواظبت مى‌كنند.

البته در سوره «مؤمنون» تعبير به صورت جمع (صلواتهم) آمده و در سوره «معارج» به صورت مفرد (صلاتهم) آورده شده، كه فلسفه اين اختلاف تعبير از مسائلى است كه بايد از طريق مفسران راستين قرآن، يعنى اهل‌بيت(عليهم السلام)، دانسته شود.

در هر صورت، كمترين چيزى كه اين تكرار مى‌تواند بر آن دلالت كند اين است كه نماز در معارف اسلامى مورد توجه ويژه است و در سعادت انسان نقشى بسيار مهم و حياتى دارد. در همين راستا قرآن گاهى در آياتى همچون: الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُون، بر كميّت نماز، و گاه در آياتى نظير: الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُون، بر كيفيت نماز و اوصافى كه موجب كمال آن مى‌شود، تأكيد كرده است. البته همان‌گونه كه پيش از اين نيز اشاره كرديم، بايد توجه داشت كه ارزش‌هايى كه در قرآن كريم در وصف گروه‌هاى مختلف (همچون مفلحين، فائزين و مانند آنها) بيان مى‌شود داراى مراتب و درجات مختلفى از مطلوبيت و ارزش است، كه بالاترين آنها مطلوبيت در حد «وجوب» است. براى مثال، در بحث زكات و در شرح و تفسير آيه شريفه وَالَّذِينَ هُمْ لِلزَّكاةِ فاعِلُون توضيح داديم كه اصطلاح قرآنى «زكات»، هر نوع صدقه و انفاقى را شامل مى‌شود و زكات واجب و مصطلح فقهى گرچه يقيناً مصداق اين آيه است اما يگانه و تنها مصداق آن نيست و آيه، مصاديق و مراتب مختلف انفاق را در بر مى‌گيرد. همچنين در مورد نماز هم