وَالَّذِينَ هُمْ عَلى صَلَواتِهِمْ يُحافِظُون * أُولئِكَ هُمُ الْوارِثُونَ * الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيها خالِدُونَ؛[1] و آنان كه از نمازهايشان مواظبت مى كنند؛ آنانند كه خود وارثانند؛ همانان كه بهشت را به ارث مى برند و در آن جا جاودان مى مانند.

اهميت نماز در رستگارى

در قرآن كريم، در موارد متعددى اوصاف كسانى كه اهل سعادت و نجات و فلاح هستند ذكر شده، و آنان با عناوينى همچون «مفلحين» و «فائزين» معرفى شده‌اند. البته اين اوصاف در همه‌جا يكى نيست و در هر مورد بنا به اقتضاى حال و مقام، برخى صفات ذكر گرديده و مورد تأكيد قرار گرفته است. اين‌كه مقتضاى هر حال و مقامى چه بوده و چرا در هرجا فقط برخى صفات خاص ذكر شده و بر آنها تأكيد گرديده، مطلبى است كه عقل بشرى و ناقص ما قاصر از فهم آن است. در اين ميان يكى از نكات قابل توجهى كه در اين زمينه وجود دارد اين است كه تقريباً تمامى اين موارد در ذكر «نماز» و تأكيد بر آن اشتراك دارند و كمتر موردى را مى‌يابيم كه نماز به عنوان يكى از اوصاف و ويژگى‌هاى رفتارىِ «مفلحين» و «فائزين» ذكر نشده باشد. در همين آيات ابتدايى سوره «مؤمنون» اين مسأله به فاصله چند آيه كوتاه دو بار مورد تأكيد قرار گرفته است. يك بار در همان آغاز سوره و به عنوان اولين صفت مؤمنانى كه به فلاح و رستگارى مى‌رسند، فرمود:

الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ؛[2] آنان كه در نماز خويش فروتن‌اند.