را با تمام وجود و دقّت فراگرفته و آن را در اختيار داشته و چراغ راه زندگى تمام مسلمانان قرار داده است.

آيا با وجود چنين شخصيّت ممتازى، ديگران صلاحيّت خلافت را خواهند داشت؟!

4- «و خليفتى علىّ من آمن بى»: پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم با اين جمله، كه در حقيقت نتيجه منطقى جملات سه‌گانه پيشين است، بهانه را از همه بهانه‌جويان سلب مى‌كند و با صريح‌ترين عبارات، خلافت و جانشينى حضرت على عليه السلام را به تمام جهانيان اعلام مى‌دارد. حضرت به جمله‌ «خليفتى» اكتفا نمى‌كند، تا انسان‌هاى اسير هوى و هوس نگويند: «منظور پيامبر سرپرستى خانواده و همسرانش بوده، نه خلافت بر تمام مسلمانان» بلكه با بهترين و روشن‌ترين عبارت‌ها، امامت و خلافت على و فرزندانش را بر تمام مسلمانان تا دامنه قيامت اعلان مى‌كند.

نتيجه اين كه، هر چند تأكيد بر مرجعيّت علمى اهل البيت عليهم السلام و در رأس آن‌ها امام على عليه السلام لازم و ضرورى است، ولى جدا كردن آن از مسأله امامت و خلافت، اشتباه بزرگ و خطرناكى است و توابع بسيار بدى دارد، كه هيچ كسى به آن ملتزم نمى‌شود.

«و آخر دعوانا ان الحمد للّه ربّ العالمين»

پايان‌