كسى كه مردم را بر گفتن چهار تكبير در نماز ميّت وادار و مجتمع ساخته عمر بوده است .
صاحب كتاب « الفصول المهمّه » از جزء چهارم مسند امام احمد بن حنبل نقل كرده كه عبد الأعلى گفته است : « صلَّيت خلف زيد بن ارقم على جنازة فكبّر خمسا فقام اليه ابو عيسى عبد الرحمن بن ابى ليلى فاخذ بيده فقال : نسيت ؟ قال : لا و لكن صلَّيت خلف ابى القاسم خليلى صلَّى الله عليه و آله و سلَّم فكبّر خمسا فلا اتركها ابدا » پشت سر زيد بن ارقم بر جنازه‌اى نماز گزاردم او پنج تكبير گفت . پس ابن ابى ليلى برخاست و دست او را بگرفت و گفت : فراموش كردى ؟ . گفت : نه ليكن من پشت سر پيغمبر ( ص ) نماز خواندم و او پنج تكبير بگفت پس من هر گز آن را ترك نخواهم كرد .
مواردى ديگر نظير اين موارد در عهد صحابه اتفاق افتاده كه استقصاء آنها را مجالى زيادتر بايد و نمونه را همين مذكورات كفايت نمايد .
در اينجا بايد يادآور شويم كه از نقل اين قسمت ( عمل برأى ) در عهد صحابه ، منظور آن نيست كه صحت يا بطلان اين عمل در اين اوراق تشريح گردد بلكه آن چه اين اوراق متكفل و توضيح آن را متعهد مىباشد اينست كه وقائع مربوط به فقه و تفقّه ، خواه درست بوده و خواه نادرست ، تا حدّى كه به جا و مجال باشد در اينجا چنان كه بوده انعكاس يابد . خلاصه آن كه وقوع و تحقّق ، مورد نظر است نه تحقيق و تصديق و گر نه بايد گفت : عمل برأى چنان كه از پيش هم اشاره شد بحسب معنى دوم آن نه تنها به اعتقاد علماء شيعه مورد انتقاد و اعتراض مىباشد و نه تنها عقل سليم آن را براى كسى كه تابع دين است از حيث تابع بودن ممكن ، يا لا اقل جائز ، نمىشمارد بلكه اكابر از متكلَّمان از اهل سنّت و جماعت ، بلكه از فقيهان ايشان نيز ، آن را ناروا دانسته و مورد انتقادش قرار داده و سخت بر عمل برأى و بر عاملان آن تاخته‌اند .