سازند و از اين راه براى شوهر يا پدر خود پولى فراهم آورند تا وى بتواند از قرض روز افزون خود اندكى بكاهد و بار خويش را سبك سازد و ناگزير نشود كه مانند ديگران سر به بيابان گذارد يا در جرگهء ره زنان درآيد يا طوق بندگى به گردن نهد .
ربا خواران چنان با فزودن مال همّت گماشتند كه مىخواستند همه چيز بينوايان و بىچارگان به ايشان مخصوص شود و همه كس گرسنه و بدبخت و در رنج باشد تا آنان سير و نيكبخت و آسوده گردند اين مردم سنگ دل آسوده نشستند تا درويشان و مستمندان و رنج بران كوشش كنند و آزار كشند و مال فراهم آرند و به اين مفتخواران تحويل دهند از اين رو كم كم حس كار و ملكهء نشاط در آنان رو بضعف گذاشت و حكم آنان در پيكر جامعهء عربى مانند گياههاى هرزه و جانورهاى طفيلى و انگل شد كه از خون ديگران ارتزاق مىكنند . .
« . . يهوديان نيز با اين كه از ربا خوارگى به حكم توراة ممنوع بودند بانواع حيله بازى و كلاه سازى و تأويل ( از قبيل آن كه رباى حرام آنست كه از يهودى گرفته شود نه از مردم امّى ) پرداختند تا بتوانند به اين مكر و حيله ها بر گردن آرزو سوار شوند و چنان كه مىخواستند از اين راه مال مردم را بربايند . كشيشان و روحانيان نصرانى مدتى با ربا خوارگى ، كه وامدار را بندهء زر خريد طلبكار مىساخت تا او را به مزد در راه منافع خود به كار اندازد ، مقاومت كردند . . » بهر حال ربا اگر به شريعت توراة و انجيل ممنوع بوده در ميان عرب جاهلى سخت رواج مىداشته و بسيار معمول مىبوده است . شريعت اسلام با اين موضوع كه فرد را فاسد و بازار فعاليت اجتماع را كاسد و از همه روى زيان بخش مىباشد به مخالفت برخاسته و در آياتى چند از قرآن مجيد بطور صريح حرمت آن را به مردم ابلاغ كرده است :