شيخ الطائفه و فاضل مقداد ، و غير اين دو ، از ابو مسلم ، محمد بن بحر اصفهانى نقل كرده‌اند كه در تفسير خود در معنى * ( الَّذانِ يَأْتِيانِها ) * گفته است : « هما الرجلان يخلوان بالفاحشة بينهما » ليكن اكثر بر آنند كه مراد از آن زناى مرد است با زن .
بهر حال در اين آيه حد فاحشه به آزار و اذيت مقرر گرديده است .
در تعليل اين كه چگونه از حكمى اشدّ ( امساك و حبس ) كه در آيهء نخست معين شده به حكمى اخفّ ( آزار و اذيت ) كه در اين آيه مىباشد تنزل به عمل آمده شيخ الطائفه سه وجه نقل كرده است :
الف - اين كه آن آيه كه بر حكم اذيت ، مشتمل مىباشد در مرحلهء نزول مقدم بوده و در مرحلهء تلاوت مؤخر قرار داده شده به اين معنى كه نخست حكم اذيت و پس از آن حكم حبس نزول يافته و آنگاه حبس هم به تازيانه و رجم منسوخ گرديده و اين اعتقاد و قول حسن بصرى است .
ب - اين كه اين آيه در بارهء خصوص دو بكر و آيهء پيش در بارهء خصوص دو ثيّب است و اين اعتقاد و گفتهء سدّى مىباشد .
ج - اين كه اين آيه ناسخ آيهء نخست باشد و اين قول را فرّاء گفته است .
بنا به آن چه از ابو مسلم نقل شد اين آيه را مفادى ديگر ، غير از آن چه از آيهء اول مستفاد است ، مىباشد پس نسخى در ميان نيست و ناگزير بحسب اين قول بايد مراد از اذيت ، قتل باشد چه حد اين عمل بطور مسلَّم ، قتل است .
3 - آيهء 2 از سورهء النّور ( سوره 24 ) * ( الزَّانِيَةُ وَالزَّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ واحِدٍ مِنْهُما مِائَةَ جَلْدَةٍ وَلا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ فِي دِينِ الله إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِالله وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَلْيَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ) * در اين آيه سه حكم فقهى ياد گرديده است بدين قرار .
الف - امر به زدن حد تازيانه .