نماز ميت از مراجعه به كتب تواريخ و سير و مطالعه در مضامين حديث و خبر چيزى كه بر تشريع نماز ميت قبل از هجرت دلالت كند بدست نمىآيد [1] بلكه بصريح بعضى از عبارات در موقع فوت خديجه ، كه بعد از وفات ابو طالب و قريب به زمان هجرت بوده ، هنوز نماز جنازه وضع و تشريع نشده بوده است .
در بحار ، بروايتى عامى منتهى به حكم بن حزام ، چنين آورده كه حكم گفته است « توفّيت خديجة فى شهر رمضان سنة عشرة من النبوة . . فخر جنابها من منزلها حتّى دفنّاها بالحجون فنزل رسول الله ( ص ) فى حفرتها و لم يكن يومئذ صلاة على الجنازهء . قيل : و متى ذلك يا ابا خالد ؟ قال قبل الهجرة به سنوات ثلث او نحوها » و هم در آن كتاب از عروة بن زبير نقل شده كه « توفّيت خديجة قبل ان تفرض الصلاة » و بحسب ظاهر از آن عبارت صلاة جنازه ، منظور مىباشد باز مجلسى در بحار از كتاب « المعرفه » تأليف ابو عبد الله بن منده نقل كرده كه او از قول نسوى گفته است : « توفيت خديجة بمكة قبل الهجرة من قبل ان تفرض الصلاة على الموتى »

[1] - ليكن شايد در شرائع سالفه مشروع بوده كه به گفتهء آلوسى در بلوغ الارب : اعراب جاهلى نيز اصل آن را مىداشته‌اند . مفاد عبارت او پس از ذكر اين كه عرب جاهلى از جنابت غسل مىكرده و مرده ها را مىشسته‌اند . و استشهاد او به شعرى از جاهليان چنين است « و مرده هاى خود را كفن مىكردند و بر ايشان نماز مىگزاردند و نماز ايشان بدين گونه بود كه چون كسى از آنان مىمرد و او را بر تختش حمل مىكردند ولىّ او مىايستاد و همهء محاسن او را ياد مىكرد و بر او ثنا مىگفت و پس از آن او را به خاك مىسپرد و آنگاه مىگفت : « عليك رحمة اللَّه » يكى از مردم قبيلهء كليب در زمان جاهليت در بارهء نوه اش كه مرده بود گفته است : أعمرو ان هلكت و كنت حيّا فانّى مكثر لك من صلاتى و اجعل نصف مالى لابن سام حياتى ان حييت و فى مماتى » در عين حال نگفته نباشد كه اگر مستند آلوسى براى نماز بر ميت در زمان جاهلى اين شعر باشد خالى از تأمل و اشكال نيست .