آن و به روى صاحبش زده شود . » [1] و از حضرت باقر العلوم عليه السلام روايت شده كه « همانا بالا مىرود از نماز بنده از براى او نصف يا ثلث يا ربع يا خمسش ، پس ، بالا نمىرود براى او مگر آنچه را اقبال به قلب نموده است بر آن . و ما مأمور شديم به نافله تا تتميم شود نقص فرايض به آن . » [2] و از جناب صادق مروى است كه فرمود : « وقتى احرام بستى در نماز ، اقبال كن بر آن ، زيرا كه وقتى اقبال نمودى خداوند به تو اقبال فرمايد و اگر اعراض نمايى خداوند از تو اعراض كند . پس گاهى بالا نمىرود از نماز مگر ثلث يا ربع يا سدس آن به آن قدر كه نمازگزار اقبال به نماز نموده و خداوند عطا نمىفرمايد به غافل چيزى . » [3] و از رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و آله روايت است كه به ابى ذر فرمودند :
« دو ركعت متوسّط با فكر بهتر است از ايستادن يك شب در صورتى كه قلب غافل باشد . » [4] احاديث در اين باب بسيار است و براى اصحاب اعتبار و قلوب بيدار اين قدر كفايت كند .
فصل دهم در دعوت به تحصيل حضور قلب اكنون كه فضيلت و خواصّ حضور قلب را عقلا و نقلا دانستى و ضررهاى ترك آن را فهميدى ، علم تنها كفايت نكند بلكه حجّت را تمام تر نمايد ، دامن همّت به كمر زن و آنچه را دانستى در صدد تحصيل آن باش و

[1] - منبع پيشين ، حديث 1 . .
[2] - علل الشّرائع ، ج 2 ، ص 327 ، باب 24 ، حديث 2 . .
[3] - مستدرك الوسائل ، « كتاب الصّلوة » ، « ابواب افعال الصّلوة » ، باب 3 ، حديث 7 . .
[4] - پاورقى 57 . .