يكسره دست از پا خطا نكنيم و با سردى و سستى مخلَّد در ارض طبيعت بمانيم . نه ، چنين نيست كه توّهم شده است . بلى ، من نيز گويم كه مقام خاص كمّل اهل اللَّه براى احدى ميسور نيست ، ولى از براى مقامات معنويّه و معارف الهيّه مدارجى بى پايان و مراتبى فراوان است كه بسيارى از آن مقامات و معارف و حالات و مدارج را براى نوع ميّسر است اگر سردى و سستى خود آنها بگذارد و عناد و تعصب اهل جهل و عناد دست از قلوب بندگان خدا بردارد و شيطان راه سلوك آنها نگردد .
پس ، ادب حضور براى ما آن است كه در اول امر چون از مرتبهء حسّ و ظاهر تجاوز ننموديم و جز عظمت و جلالت دنيايى چيزى در نظر نداريم و از عظمتهاى غيبيّهء الهيّه بى خبر هستيم ، محضر حق را بايد چون محضر سلطانى عظيم الشّأن كه قلب عظمت او را ادراك كرده بدانيم ، و به قلب خود بفهمانيم كه همهء عظمتها و جلال و كبرياها جلوه اى از عظمت عالم ملكوت است كه تنزّل كرده در اين عالم ، و عالم ملكوت در جنب عوالم غيبيّه قدر محسوسى ندارد . پس به قلب بفهمانيم كه عالم محضر مقدّس حق است و حق تعالى حاضر در جميع امكنه و احياز است ، و خصوصا نماز كه اذن خاصّ حضور است و ميعاد مخصوص ملاقات و مراودهء با حضرت احديّت است . پس ، چون قلب را مستشعر به عظمت و حضور كرديم و لو اينكه در اول امر با تكلَّف باشد ، ولى كم كم قلب انس مىگيرد و اين مجاز حقيقت پيدا مىكند . پس ، چون به آداب صوريّهء معامله با مالك الملوك و سلطان السّلاطين قيام نموديم و ادبهاى حضور ظاهرى را به جا آورديم ، در دل نيز تأثير حاصل شود و قلب استشعار عظمت نمايد و كم كم به نتايج مطلوبه انسان برسد . و همينطور راجع به اثارهء حبّ و عشق كه آن نيز با تحصيل و رياضت حاصل شود .
پس ، در اول امر رحمتهاى صوريّه و الطاف حسّيّه حق تعالى را به قلب وانمود بايد كرد و مقام رحمانيّت و رحيميّت و منعميّت را به قلب رساند تا كم كم قلب انس گيرد و از ظاهر به باطن اثر حاصل آيد و مملكت باطن از آثار جمال نورانى گردد و نتايج مطلوبه حاصل شود . و انسان اگر قيام به امر كند و