عتبه با ياران خود همانجا فرود آمد و در چادرها و خيمه ها زندگى مىكرد ، از آنجا به محل اصلى بصره كه پوشيده از سنگهاى سياه و ريگ بود و به همين سبب بصره ناميده مىشد رفت و از آنجا هم خود را به ابله رساند و آن را بزور گشود و براى عمر چنين نوشت .
اما بعد ، همانا خداوند كه او را سپاس باد ابله را براى ما گشود و آن بندرى است كه كشتىهاى عمان و بحرين و فارس و هند و چين بان مىآيند ما سيم و زر ايشان را به غنيمت گرفتيم و به خواست خداوند مشروح آنرا براى تو مىنويسم . و آن نامه را همراه نافع بن حارث بن كلده ثقفى فرستاد كه چون پيش عمر رسيد مسلمانان از آن شاد شدند .
چون نافع خواست برگردد به عمر گفت اى امير مؤمنان من براى خود در بصره سر و سامانى داده‌ام و به بازرگانى مشغول شده‌ام براى عتبة بن غزوان بنويس كه رعايت حال مرا كند و حق همسايگى را مراعات كند .
عمر براى عتبه نوشت ، نافع مىگويد در بصره سر و سامان گرفته و مىخواهد آنجا براى خود خانه يى بسازد ، همسايگى او را نيكو بدار و حق او را بشناس .
عتبه بخشى از سرزمين بصره را براى نافع مشخص ساخت و نافع نخستين كسى است كه در بصره خانه ساخته است و سر و سامان گرفته و رباطى بنا كرده است .
سپس عتبه بسوى مذار [ 166 ] رفت كه خداوند او را بر مردم آن شهر پيروز ساخت و مرزبان آن شهر در دست او اسير شد كه گردنش را زد و جامه هاى او را برداشت بر كمربند او قطعات زمرد و ياقوت بود و عتبه آنرا براى عمر بن خطاب فرستاد و فتحنامه هم نوشت و مسلمانان يك ديگر را بشارت مىدادند و بر فرستاده جمع شده و از او درباره چگونگى پيكار بصره مىپرسيدند و او مىگفت مسلمانان در آن شهر در سيم و زر غوطه ورند و مردم رغبت فراوان براى بيرون رفتن به بصره نشان دادند و شمار ايشان در آن شهر بسيار و نيرومند شدند و عتبه با آنان به شهرهاى ساحلى فرات بصره حمله كرد و آنها را گشود و سپس به دشت ميشان

166 - شهرى ميان واسط و بصره است .