در اين نسخه بعض آثار رسم الخط قديم مانند «جندانك» (چندان كه) «به كار آيد» (به كار آيد) «روزكار» (روزگار) «گفت» (گفت) «گفتم» (گفتم) مانده است كه ما آن‌ها را براى يكسان بودن رسم الخط به صورت كنونى درآورديم.

از اين نسخه به علامت «ح» (حميديه) ياد شده است. [1]

2- نسخه «ع»

نسخه موجود در تاريخ گزيده (چاپ عكسى ليدن) تأليف حمد اللّه بن احمد بن نصر مستوفى قزوينى كه در سال 857 ه. ق. يعنى 127 سال بعد از تأليف كتاب (730 ه.)، استنساخ شده است. اصل نسخه تاريخ گزيده، سابقا از مستملكات معتمد الدوله حاجى فرهاد ميرزا بوده و شرق‌شناس معروف، ادوارد برون آن را در ليدن به سال 1338 ه. ق. مطابق با 1910 م. به طريقه چاپ عكسى، منتشر ساخته است.

اين نسخه كه بعد از نسخه ح قديم‌ترين نسخه‌هايى است كه نگارنده به دست داشته. در اين كتاب از صفحه 73 تا صفحه 78 ديده مى‌شود نام ظفرنامه و مقدمه موجود در بعضى از نسخه‌ها در آن نيست. سخنان منسوب به بزرگمهر، مسبوق است به شرح حالى از جاماسب و سخنان او و قطعه‌اى ديگر از كلمات بزرگمهر.

[1] . از وجود اين نسخه نسبتا قديم در كتابخانه مذكور، نگارنده به وسيله استاد بزرگوار آقاى دكتر يحيى مهدوى، اطلاع حاصل كرد.