از ايشان يكى بود فرزانه‌تر

بپرسيد از او از قضا و قدر

چنين داد پاسخ كه جوينده مرد

جوان و شب و روز در كار كرد

بود راه و روزى برو تار و تنگ‌

بجوى اندرون آب او با درنگ‌

يكى بى‌هنر خفته بر تخت بخت‌

همى گل فشاند برو بر درخت‌

چنين است رسم قضا و قدر

ز بخشش نيايى به كوشش گذر

وزان پس بپرسيد كسرى از اوى‌

كه اى نامور مرد فرهنگ جوى‌

بزرگى به كوشش بود يا ز بخت‌

كه يابد جهاندار از او تاج و تخت‌

چنين داد پاسخ كه بخت و هنر

چنانند چون جفت با يكديگر

چنان چون تن و جان كه يارند و جفت‌

تنومند پيدا و جان در نهفت‌

همان كالبد مرد را كوشش است‌

اگر بخت بيدار در جوشش است‌

به كوشش بزرگى نيايد به جاى‌

مگر بخت نيكش بود رهنماى‌