در توفيق التطبيق (ص 55) از او يادى نيست. در نسخه‌هاى پنجگانه نجات و شفاء نامى از عامرى نيست جز در چاپ 1331 نجات.

17- پاسخ به خواجه همدان گويا قاضى عبد الجبار همدانى درباره هستى كلى كه يك بار من آن را در فرهنگ ايران زمين (1: 1 ص 102- 110) و يكبار هم آقاى احسان يارشاطر در 1332 چاپ كرده‌ايم. از ديباچه اين دو چاپ برمى‌آيد كه سه نسخه در دست‌رس بوده است، نسخه‌هاى آن را از روى تاريخ چنين مى‌توان برشمرد:

1- ملك 23/ 4694 برگ 208- 211 نوشته 24- 1021.

2- إلهيات تهران 6/ 242 ب (1: 144 و 554) برگ 30 ب- 31 پ از 1057 تا 1061.

3- سنا 23/ 1255 (164- 169) نوشته 1091 (2: 190) 4- سپهسالار 60/ 2912 برگ 268- 269 نوشته 1266 (5: 9) 5- سپهسالار 23/ 1216 برگ 112/ 114 ب نوشته 1277 (5: 9) 6- دانشگاه 3/ 367 (3: 47- 54) تازه است و نوشته از روى نسخه سپهسالار.

ابن سينا را سروده‌هايى هم بوده و از ارجوزه‌هاى او در منطق و اخلاق و پزشكى هم ياد كرده‌اند (مهدوى 15- 28 و 37) او را نگارشى است در لغت بنام لسان العرب (م 104) كه شايد از فارابى در الاسئلة اللامعة و الاجوبة الجامعة پيروى كرده باشد (ص 95- 115 الملة چاپ محسن مهدى) جز نسخه ملك ش 24/ 4693 كه آقاى يارشاطر آن را از روى آن چاپ كرده است، نسخه ديگرى در مجموعه‌A 343 /34 لنينگراد هست (ملانژارياتيك سال 1860، 4: 34- نشريه 10: 333) از ديباچه‌هاى منطق شفاء و الحكمة المشرقية برمى‌آيد كه ابن سينا مى‌خواسته است يادداشتهايى درباره نگارشهاى خويش داشته باشد كه آنها را «لواحق» ناميده است. از آنها است «آلات رصديه» (مهدوى 1) كه آن را لواحق مجسطى خوانده‌اند.

ابن سينا در الانصاف (مهدوى 35) و الحكمة المشرقية (م 63 و 160) و المباحثات (ص 145 و 193 و 228 چاپ بدوى) از باختريان و خاوريان (المشرقيون، المغربيون) ياد كرده است، گمانه‌هايى درباره شناخت اين دو گروه‌