پاسخ او اين است كه صورت‌هاى عقلى، پس از مرتبه ذات و از لوازم ذاتند و كثرت آنها كثرت طولى است.

فصل هجدهم‌

در اين فصل، بحث درباره اين است كه واجب الوجود، اشياى جزئى را همان‌گونه ادراك مى‌كند كه كليّات را ادراك مى‌كند؛ چرا كه علم او به جزئيات از راه علل و اسباب است، نه از راه انفعال و تأثّر او از جزئيات و به همين لحاظ است كه علم او به جزئيّات، مستلزم هيچ تغيّر و انفعالى در ذات او نيست.

فصل نوزدهم‌

در اين فصل، بحث درباره اقسام صفات است؛ چرا كه برخى از صفات، با تغيير امور خارج، تغيير مى‌پذيرند و برخى تغيير ناپذيرند.

صفات، حقيقى يا اضافى است. صفات حقيقى، حقيقى محض يا حقيقى ذات اضافه است. صفات حقيقى ذات اضافه، (مضاف) نيز بر دو قسم است؛ چرا كه يا با تغيير مضاف اليه، تغيير مى‌كند و يا تغيير نمى‌كند. بنابراين، صفات بر چهار قسمند:

اضافى محض، حقيقى محض، حقيقى ذات اضافه‌اى كه به تغيير مضاف اليه تغيير مى‌كند و حقيقى ذات اضافه‌اى كه به تغيير مضاف اليه، تغيير نمى‌كند.

تنها قسمى كه براى خداوند ممتنع است، صفات حقيقى ذات اضافه‌اى است كه به تغيير مضاف اليه تغيير مى‌كند.

فصل بيستم‌

در اين فصل، بحث درباره صفات اضافى محض و صفات حقيقى ذات اضافه و فرق ميان آنهاست.