{ أ فلا يتدبّرُون الْقُرْآن و لوْ كان مِنْ عِنْدِ غيْرِ اللّهِ لوجدُوا فِيهِ اِخْتِلافاً كثِيراً } .[1]
«آيا در قرآن تدبر و انديشه نمى‌كنند اگر از ناحيهء غير خدا بود حتما در آن اختلاف‌هاى زيادى پيدا مى‌كردند».
(1)-اين آيه بشر را به يك امر فطرى رهبرى مى‌كند و آن اين كه: كسى كه در دعوت خود به دروغ و افترا تكيه كند،بايد در ميان گفتار او اختلاف و تناقض وجود داشته باشد،امّا كوچك‌ترين اثرى از اين اختلاف،در كتاب عزيز الهى نيست و اين خود حاكى است كه اساس دعوت او را حقيقت و درستى و راستى تشكيل مى‌دهد.
قرآن در استدلال‌ها و راهنمايى‌هاى خود از فطرت بهره مى‌گيرد و مردم را به سوى فطرت سوق مى‌دهد زيرا ارجاع به فطرت در مقام تربيت و ارشاد،ثمر بخش‌ترين و نزديك‌ترين راه به مقصد مى‌باشد.

استوارى و عدم اختلاف در اسلوب‌
(2)-عرب دوران جاهلى استوارى و عدم اختلاف در اسلوب را از نزديك لمس كرده و اديبان آنان به آن اذعان كرده بودند،سخنى كه وليد بن مغيره در وصف قرآن گفته است طرز تفكر و قضاوت آنان را در