مى‌آوردند،اعلام كرده و آن را به ملت عرب اعلام مى‌كردند،و دشمنان اسلام آن را همانند سرودى،در همهء محفل‌ها و مجلس‌ها با صداى رسا مى‌خواندند،و در هر مناسبتى آن را تكرار مى‌كردند و نسل به نسل به يكديگر تلقين مى‌نمودند و بسان مدعى كه در حفظ گواه خود مى‌كوشد،در حراست و بقاى آن كوشش مى‌كردند.زيرا اين آيات بيش از تاريخ و اشعار دوران جاهلى كه كتاب‌هاى تاريخ و جوامع ادبى را پر كرده است،مورد علاقهء آنان بود،و به محافل و انجمن‌هاى ادبى آنها،نشاط خاصى مى‌بخشيد،ولى ما از چنين معارضه،كوچك‌ترين اثرى نمى‌بينيم و نمى‌شنويم.
گذشته از اين،قرآن نه تنها عرب عصر رسالت را به معارضه با خود دعوت نموده است بلكه،تمام بشر،و بالاتر،همهء انس و جن را مورد خطاب قرار داده و همگى را به مبارزه طلبيده و دعوت خود را به گروهى معييّنى محصور نساخته است و با يك نداى جهانى،پيامى به شرح زير فرستاده است:
(1)- { قُلْ لئِنِ اِجْتمعتِ الْإِنْسُ و الْجِنُّ على‌ أنْ يأْتُوا بِمِثْلِ هذا الْقُرْآنِ لا يأْتُون بِمِثْلِهِ و لوْ كان بعْضُهُمْ لِبعْضٍ ظهِيراً } .[1]
«اگر انس و جن گرد آيند كه مانند قرآن بياورند هرگز اين كار را نمى‌توانند انجام دهند هر چند يكديگر را كمك كنند».