پزشكان زمان او طبابت‌هاى شگفت‌انگيزى انجام مى‌دادند.و دامنهء اين عمل به سوريه و فلسطين كه در آن زمان از مستعمرات روم بودند گسترش يافته بود.وقتى آن حضرت از طرف خدا براى هدايت مردم اين دو نقطه برانگيخته شد؛ارادهء حكيمانهء خدا،بر اين تعلق گرفت كه برهان نبوت او را چيزى قرار دهد كه مناسب فن رايج آن عصر (طبابت)باشد.از اين نظر او از طريق اعجاز،مردگان را زنده مى‌كرد،نابينايان مادرزاد و كسانى را كه به بيمارى«پيسى»دچار بودند شفا مى‌بخشيد تا اهل زمان او و بالاخص دانشمندان و متخصصان فن پزشكى آن عصر،بدانند كه كارهاى او از حدود توانايى بشر بيرون است و ارتباطى با علم پزشكى ندارد بلكه مربوط به جهان مافوق طبيعت است.غ (1)-
رواج شعر و خطابه در عصر نزول قرآن‌
عرب عصر جاهليت در فن فصاحت و بلاغت بر ملل ديگر برترى داشت و در فنون ادب به عالى‌ترين درجه رسيده بود و براى مسابقه در فن شعر و خطابه محافلى ترتيب مى‌دادند.در زمان برپايى بازارهاى فصلى،در كنار آنها اين محافل شعر و ادب تشكيل مى‌شد، و هر كس به مقدار توانايى خود در انشاى سخن و شعر فصيح و بليغ مورد تقدير و تشويق جامعهء عرب قرار مى‌گرفت.عنايت آنان به شعر به حدى رسيده بود كه از ميان اشعار انبوه دوران جاهليت هفت‌