هم نموده است،آنجا مى‌گويد:
«انّا أعطيناك الجماهر،فصلّ لربّك و هاجر،انّ مبغضك رجل كافر».
«ما به تو گروه كثير داديم،براى خدا نماز بگزار و مهاجرت كن،دشمن تو شخص كافرى است».
(1)-او تصور كرده كه اگر دو كلام از نظر سجع با هم يكسان باشند اين دليل است كه اين دو سخن از نظر بلاغت نيز مساوى و برابر هستند در صورتى كه چنين نيست و ركن اصلى بلاغت آن است كه ارتباط و مناسبت جمله‌ها با يكديگر كاملا محفوظ باشد و جمله‌هايى كه او براى معارضه با قرآن به هم بافته است فاقد اين شرط هستند زيرا چه مناسبت و ارتباطى ميان دادن جواهر و امر به اقامهء نماز آن هم با صداى بلند وجود دارد؟و اگر امر به اقامهء نماز براى اين است كه شكرانهء نعمت مال(جواهر)را بجا آورد،سپاسگزارى نعمت‌هايى مانند عقل و ايمان و زندگى كه به مراتب از نعمت مال بالاتر و بزرگ‌ترند، لازم‌تر و مقدس‌ترند.و شكرانهء اين دسته از نعمت‌ها بايد موجب امر به نماز گردند نه آن دسته كم ارزش!
آرى نويسندهء رساله با ساختن اين جمله،ناخود آگاه از يك حقيقت خبر داده است و آن اين كه بزرگ‌ترين قبله‌گاه و عالى‌ترين هدف،براى مزدوران دستگاه‌هاى تبليغاتى مسيحى همان مال و ثروت است كه به سوى آن مى‌دوند و آن را بر تمام مقاصد معنوى مقدم‌