(مسأله‌258) - بعد از مسح سر بايد با ترى آب وضو كه در دست مانده روى پاها را از سر يكى از انگشت‌ها تا برآمدگى روى پا مسح كند، و احتياط واجب آن است كه پاى راست را با دست راست و پاى چپ را با دست چپ مسح نمايد.
(مسأله‌259) - پهناى مسح پا به هر انداز باشد كافى است، ولى بهتر آن است كه به اندازة پهناى سه انگشت بسته بلكه تمام روى پا را با تمام دست مسح نمايد.
(مسأله‌260) - احتياط واجب آن است كه در مسح پا، دست را بر سر انگشت‌ها بگذارد و بعد به پشت پا بكشد يا آنكه دست را به مفصل گذاشته و تا سر انگشتها بكشد نه آنكه تمام دست را روى پا بگذارد و كمى بكشد.
(مسأله‌261) - در مسح سر و روى پا بايد دست را روى آن‌ها بكشد، و اگر دست را نگهدارد و سر يا پا را به آن بكشد وضو باطل است، ولى اگر موقعى كه دست را مى‌كشد سر يا پا مختصرى حركت كند، اشكال ندارد.
(مسأله‌262) - جاى مسح بايد خشك باشد و اگر به قدرى تر باشد كه رطوبت كف دست به‌آن اثر نكند مسح باطل است. ولى اگر ترى آن به قدرى كم باشد كه رطوبتى كه بعد از مسح در آن ديده مى‌شود بگويند فقط از ترى كف دست است اشكال ندارد.
(مسأله‌263) - اگر براى مسح، رطوبت در كف دست نمانده باشد نمى‌تواند دست را با آب خارج تر كند، بلكه بايد از ريش خود رطوبت بگيرد و با آن مسح نمايد و گرفتن رطوبت از غير ريش و مسح نمودن با آن محل اشكال است.
(مسأله‌264) - اگر رطوبتى كف دست فقط به انداز مسح سر باشد مى‌تواند سر را باهمان رطوبت مسح كند، و براى مسح پاها از ريش خود رطوبت بگيرد.
(مسأله‌265) - مسح كردن از روى جوراب و كفش باطل است، ولى اگر به واسط سرماى شديد يا ترس از دزد و درنده و مانند اينها نتواند كفش يا جوراب را بيرون آورد تيمم نمايد، و اگر تقيه در بين باشد مسح كردن بر جوراب و كفش نموده و تيمم نيز بنمايد.
(مسأله‌266) - اگر روى پا نجس باشد و نتواند براى مسح آن را آب بكشد بايد تيمم نمايد.

وضوى ارتماسى
(مسأله‌267) - وضوى ارتماسى آن است كه انسان صورت و دستها را به قصد وضو، در آب فرو برد، ولى مسح با ترى آن دست اشكال دارد، بنابراين دست چپ را نبايد ارتماسى شست.