كه در قرآن مى‌خوانيم:

(قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ تَعَالَوْا إِلَى‌ كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئاً وَلَا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ اللَّهِ فَإِن تَوَلَّوا فَقُولُوا اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ) [1].

«بگو اى اهل كتاب بياييد به سوى سخنى كه ميان ما و شما مشترك است كه جز خداوند يگانه را نپرستيم و چيزى را شريك او قرار ندهيم و بعضى از ما بعضى ديگر را غير از خداوند يگانه به خدايى نپذيرد اگر آنها (بعداز اين دعوت منطقى به سوى نقطه مشترك توحيد باز) سرتابند و روى گردان شوند بگوييد گواه باشيد كه ما مسلمانيم.»

اين آيه نشانگر اين است كه مردم در خلقت با يكديگر برابرند، و هيچ‌كس حق ندارد اين و آن را بپرستد، چون عبادت فقط و فقط مخصوص خداوند متعال مى‌باشد.

از اين آيه مى‌فهميم كه عرب نبايد خود را برتر از عجم بداند، عجم نيز نبايد بر عرب تفاخر ورزد، چرا كه خداوند انسانها را مانند دندانه‌هاى شانه خلق كرده، خواه ترك باشند يا هندى يا افغانى يا روسى و يا... امير المؤمنين در اينباره مى‌فرمايند: «- مردم- دو گروهند:

يا برادران دينى تواند و يا همانند شما در خلقت مى‌باشند. [2]»

اگر تصوّر كنيم كه هيچ انسانى برادر دينى شما نباشد، در عوض همسان شما در خلقت مى‌باشد، او همچون شما داراى دو چشم، لب و زبان و... مى‌باشد، او همچون شما اهداف و آرزوهايى دارد كه‌