پس چه چيز شايسته‌تر از اين است كه قاصد خانه خدا دفتر گناه و عصيان را برخود ببندد، و كتاب نيكى و استغفار را در مقابل خود بگشايد. لحظات بودن در عرفات، لحظات دعا و مسألت به درگاه الهى مى‌باشد، اگر انسان دراين لحظات خود را پاك كند و دل خود را صفا بخشد خداوند نيز دعاهاى او را خواهد شنيد.

در عرفات بايد مهربانتر و كريمتر بودن خدا از همه موجودات را مورد تأكيد قرار دهيم و روسياهى و فقر خود را در مقابل وى به يادآوريم. ما هيچ عمل صالحى انجام نداده‌ايم و به انجام مناسك حجّ نمى‌نازيم چون در واقع خداست كه ما را بدينجا خوانده، ما نيز دعوت اورا به وسيله حضور دراين مكان مقدّس لبّيك گفته‌ايم، او كه شنوا و داناست و بيتوته كردن ما دراين بيابان را شاهد است، شايسته است كه بر ما منّت نهاده و نگاهى رحيمانه به ما بيندازد، نگاهى كه احوال ما را به بهترين حالها تبديل كند. اوست كه به بندگانش مى‌فرمايد:

(... ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ‌...) [1].

«... بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را...»

همچنين مى‌فرمايد:

(وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَالدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِيْ‌...) [2].

«و هرگاه بپرسند از تو بندگان من از من، پس من نزديكم و اجابت مى‌كنم طلبيدن آنكه مرا مى‌خواند...»