ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ) [1].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد اموالتان و فرزندانتان شما را از ذكر خدا مشغول نسازد و هركس آن را انجام دهد پس آنها همان زيانديدگانند.»

آرى، به سوى زمين تنزّل نكنيد، و به اموال و فرزندانتان اعتماد نكنيد، بلكه بوسيله ذكر خدا خود را بالا ببريد، چون هر كس اين دلبستگيها را در خود زنده كند بزرگترين زيانديده مى‌باشد.

سپس پروردگار متعال مى‌فرمايد:

(وَأَنفِقُوا مِن مَا رَزَقْنَاكُم مِن قَبْلِ أَن يَأْتِيَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ فَيَقُولَ رَبِّ لَوْلَا أَخَّرْتَنِي إِلَى‌ أَجَلٍ قَرِيبٍ فَأَصَّدَّقَ وَأَكُن مِنَ الصَّالِحِينَ* وَلَن يُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْساً إِذَا جَاءَ أَجَلُهَا وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ) [2].

«و بدهيد از آنچه روزى داديم شما را پيش از آنكه فرا رسد يكى از شما را مرگ پس گويد پروردگارا كاش باز پس مى‌داشتى مرا تا سرآمدى نزديك تا صدقه دهم و از شايستگان بشوم* و هرگز باز پس نداد خدا كسى را زمانى كه بيايد سر آمدش و خدا آگاه است بدانچه مى‌كنيد.»

هنگامى كه انسان ملك الموت را در حال ستاندن جان خود نظاره‌گر شود و از سوى ديگر احوال و ما يملك خود را بنگرد.. آن وقت است كه حسرت و افسوس تمام وجودش را فرا مى‌گيرد، دراين حال است كه از خدا مهلت مى‌خواهد ولى وقت ستاندن جان فرا رسيده و همه‌