«اگر دو طايفه از مؤمنين با هم به جنگ پرداختند پس بين آنها صلح برپا داريد...»

و سپس موضوع اخلاقى ديگرى را بيان مى‌دارد و مى‌فرمايد:

(... وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الْاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيَمانِ‌...) [1].

«... و به لقبهاى زشت يكديگر را نخوانيد كه پس از ايمان به خدا نام فسق و گناه بسيار زشت است...»

و مى‌فرمايد:

(يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ‌...) [2].

«اى اهل ايمان از بسيارى پندارها در حقّ يكديگر اجتناب كنيد كه برخى ظنّ و پندارها معصيت است...»

بر همين اساس اگر رابطه دو طايفه و گروه حسنه شود روابط شخصى بين افراد آن دو گروه نيز خوب مى‌شود. روابط بين گروهها و طوايف روابطى اساسى مى‌باشند چون در صورت مثبت بودن تمدّن ساز خواهند بود، و در صورت منفى بودن ما را عقب مانده باقى مى‌گذارند، بلكه ما را به جاهليّت بازمى گردانند.

از حكمتها و فوائد چنين تجمّعاتى كه براساس ايمان پايه ريزى شده است اين است كه دين را با جلوه‌هاى اجتماعيش خواهيم فهميد.

از بارزترين و مهمترين ادعيه‌اى كه خواندن آن توصيه شده، سخن‌