من است و وعده تو نيز راست و درست است وتو داورترين داورانى* فرمود اى نوح او [در حقيقت‌] از خانواده تو نيست...»

و لذا ما بايد اين پرده‌ها و موانع را از پيش رو برداريم، و در كوره ايمان خود را ذوب كنيم. مسلمانان هنگام طواف كعبه، سعى صفا و مروه، و در صحراى عرفه و مشعر و منى و ديگر اماكن به خداوند متعال نزديكتر مى‌شوند، چون در آن لحظات تمام موانع را ازپيش پا برداشته‌اند. آنها با وجود اختلاف رنگ، زبان و ملّيتهايشان يكصدا ندا مى‌دهند:

«لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ‌، لَبَّيْكَ لَاشَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ‌، إِنَّ الْحَمْدَ وَالنِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلْكَ‌، لَاشَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ».

در موسم حجّ امتيازاتى كه كسى را بر ديگرى برترى مى‌بخشند زائل مى‌شوند. به عنوان مثال يكى از چيزهايى كه باعث تمييز و اختلاف مى‌شود لباس است براى همين در حجّ همه لباس يك شكل بر تن مى‌كنند كه همان لباس احرام مى‌باشد، دراين حال مظاهر آسايش و زينت سقوط مى‌كنند، چون از امور محركه براى فرد محرم تلقّى مى‌شوند.

اينگونه است كه انسان در حجّ به روحانيّت و صفائى ويژه دست پيدا مى‌كند. دراين حال جان و دل حجّاج از ايمان و معرفت الهى شعله‌ور مى‌شود، و هر دعايى كه بر زبان ايشان جارى مى‌شود از اعماق آنها خبر مى‌دهد، اين حالت با حالى كه در دنيا و در هنگامى كه دنيا و زينتهاى ظاهريش، ما را احاطه كرده، بسيار متفاوت است.

پس بيائيد خود را از اين زندان كه در آن محبوس گشته‌ايم برهانيم،