گفت: آرى.

زن گفت: داخل شو.

طوعه از ميهمان خود استقبال كرد، و با اينكه از سرنوشت اين كار آگاه بود او را به خانه خود پناه داد، ميهمان غذايى را كه به وى تقديم شد، لب نزد. افكار و انديشه‌هاى مسلم وى را از خوردن غذا منصرف كرده بود، درباره آينده اين ملّت كه در دام شيطان لغزيده بودند، فكر مى‌كرد كه چگونه فريب خورده و با دشمنان بيعت كرده و از باطل دفاع مى‌كنند، در حاليكه مى‌بايد براى حق و حقيقت جهاد كنند. با تمامى اين مشكلات و ناجوانمرديها در مقابل شكست و ناكامى تسليم نگرديد زيرا دست‌پرورده، حضرت على ابن ابى‌طالب عليه السلام بود و سياستمدارى بود كه اجازه نمى‌داد شكست و نااميدى در جان و خرد او نفوذ كند و يا تسليم شود و عقب‌نشينى نمايد، وى ايمانى استوار و شناختى متعالى داشت، جهاد و مبارزه وى نيز آئينه‌اى از شناخت او از جهان بود، جهانى كه مرحله آزمون و گذر است و آخرت هدف و غايت است، وى استقامت و شجاعت خود را برگرفته از ايمان به خدا و آخرت مى‌دانست.

اگر هر شخصى غير از مسلم در كوفه بود و اينگونه با توطئه و ناكاميها روبرو مى‌گرديد، فرار و يا تسليم در برابر طاغوت را برمى‌گزيد و يا تسليم سرنوشت و قضا و قدر مى‌شد و بدون مقاومت خود را آماده مرگ مى‌كرد. ولى مسلم عليه السلام تصميم خود