امور براى او رام گشت و در رسيدن به قدرت و رهبرى امّت، شانس او را يارى نمود، ولى امر مى‌گردد؟

در پاسخ بايد گفت: بدون شكّ چنين نيست. زيرا هركس كه با هر وسيله‌اى بر مسند قدرت بنشيند، ولى امر امّت نمى‌گردد. بلكه بايد ولى امر حقيقى كسى باشد كه، از خط رسالت و برنامه‌هاى آن به اندازه سرسوزن، نلغزد و منحرف نگردد. بايد زندگى او بازتابى از برنامه‌هاى خدا و پيامبر باشد؛ همچنين نبايد گفته‌هايش با فرموده‌هاى خداوند متعال- كه در آنها تغيير و تبديل راه نمى‌يابد- تناقض داشته باشد. و از خدا اختلاف و تبديل به دور است: (وَلَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا) [1] «و هرگز براى سنّت الهى تغيير و تبديلى نخواهى يافت.»

بنابراين، در باور انسان نمى‌گنجد كه امر خدا، در اطاعت از شخصى تجسّم يابد كه، شراب مى‌خورد؛ ظلم مى‌نمايد و به ناحق خونها مى‌ريزد و نفسهاى پاك را به قتل مى‌رساند؛ زيرا رسالتهاى آسمانى دعوت به تحقّق عدل و داد مى‌نمايند.

پس هرگز نمى‌توان اين دو را از اين حاكم ظالم كه در حقّ امّت خود ظلم و ستم روا مى‌دارد و با صفات فسق و فجور توصيف مى‌گردد، انتظار داشت.

همانا ولى امرى كه امّت بايد از او اطاعت و پيروى نمايد، همان كسى است كه ارزشهاى آسمانى و مفاهيم رسالت و برنامه‌هاى مبين آن، در اخلاق، رفتار، روش، منش، همه سيرت او تجسّم يافته‌اند.