يك فلكلور باشد. اوست وارث انبيا، سخنگوى اوصيا و اسوه پرهيزكاران. آرى، او آموزشگاه توحيد است.

آيا دعاى او را در روز عرفه نخوانده‌اى؟ آيا شايسته است كه راه امام حسين عليه السلام تنها در چند كلمه تراژدى خلاصه گردد؟

اوست تجلّى‌گاه اسلام. مگر او امام امّت و حجّت خدا نيست؟

پس ما بايد به شرح تمامى جوانب زندگانى او كه سراسر جهاد و ايثار بود و با شهادت در كربلا شكوفا گشت، بپردازيم و روشها و راههاى او را در زندگى خويش پياده كنيم:

الف- در آن هنگاميكه او از چشمه زلال عشق خداوند، رسول اكرم و عترت پاكش نشأت گرفت، و هر آينه روح او از هرگونه آلودگى شرك، وسوسه‌هاى ترديد، انگيزه‌هاى شرّ، زنجير رشك و كينه و تعصّبات مادى پاك بود. چنانكه او را اينگونه در كنار ضريح مباركش مى‌خوانيم:

«أَشْهَدُ أَنَّكَ طُهْرٌ طاهِرٌ مُطَهَّرٌ مِنْ طُهْرٍ طاهِرٍ مُطَهَّرٍ، طَهُرْتَ وَطَهُرَتْ بِكَ الْبِلَادُ، وَطَهُرَتْ أَرْضٌ أَنْتَ بِها» [1].

«شهادت مى‌دهم كه وجود تو در منتهاى پاكى است و از خاندان پاك عصمت و طهارت است و از كمال پاكى و پاكيزگى تو بلاد اسلام، همه از لوث كفر و شرك پاك شد و بلكه سرزمينى كه تو در آن بودى...»

ب- و در آن هنگامى كه با عزمى راستين و نيّتى پاك در كنار