در صحراى كربلا نداى:

«أَما مِنْ ناصِرٍ يَنْصُرُنا» [1] «

كجاست آن يارى كننده‌اى كه ما را يارى نمايد؟» را سرداد، باقى خواهيم ماند؛ و دلاورانه بانگ خواهيم زد كه: ما ياران خدا و شيعه ابا عبداللَّه الحسين هستيم. ما جلوه ايثاريم وبا تكيه و توكّل بر خداوند توانايى كه ما را به سوى عمل نيكو امر فرموده و پيروزى را نويد داده است، به همه وظايف اجتماعى خويش مى‌پردازيم. چنانكه خداوند مى‌فرمايد:

وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ... [2].

«بگو: عمل كنيد! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را مى‌بينند!»

همچنين مى‌فرمايد:

... إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ‌ [3].

«اگر (آيين) خدا را يارى كنيد، شما را يارى مى‌كند و گامهايتان را استوار مى‌دارد.»