نانى كه آغشته به خون و اشك، ذلّت و خوارى، سكوت در برابر گناهكاران و فروتنى در مقابل سلطه‌جويان است، تلاش نماييم؟ آيا از امام حسين عليه السلام كه او را امام، رهبر و روشنى‌بخش راه خود قرار داده‌ايم- و اميدواريم كه شفاعت كننده ما در روز قيامت باشد- نمى‌آموزيم كه چگونه آزاده زندگى كنيم يا بزرگوارانه بميريم؟!

هنوز همچنان بانگ فرياد امام حسين عليه السلام كه عشقش در رگهايمان چون خون جريان دارد، وجدان هر انسان با وجدانى را به لروزه درمى‌آورد كه:

«أَلَا وَإِنَّ الدَّعِيَّ ابْنَ الدَّعِي قَدْ رَكَزَ بَيْنَ اثْنَتَيْنِ: بَيْنَ السِّلَّةِ وَالذِّلَةِ

. وَهَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ.

يَأْبَى اللَّهُ لَنا ذ لِكَ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ، وَحُجُورٌ طابَتْ وَطَهُرَتْ، وَأُنُوفٌ حِمِيَّةٌ، وَنُفُوسٌ أَبِيَّةٌ، مِنْ أَنْ تُؤْثِرَ طاعَةَ اللِّئامِ عَلى‌ مَصارِعِ الْكِرامِ» [1]

. «آگاه باشيد! كه زنازاده فرزند زنازاده ميان دو چيز پا فشرده است:

كشتن ما و ذلّت ما! چه دور است كه ما ذلّت را بپذيريم! خدا و پيامبران و مؤمنان و دامنهاى پاك و نياكان پيراسته ما و سرافرازان غيور و دلاوران با رشك آن را براى ما نمى‌پسندند. (آرى) پيروى فرومايگان را بر قتلگاه بزرگواران نگزينند!»

آرى، ما به يارى خداوند متعال، شيعه راستين اين امام غريب كه‌