عواطف در نزد انسان مؤمن، از چارچوب وحى و خرد و احكام دين مبين اسلام تجاوز نمى‌كنند؛ بلكه انسان مؤمن را به سوى اجراى احكام الهى و عمل نمودن به شريعت خداوند، فرامى‌خوانند. از اين رو بر خطيبان منابر حسينى واجب است كه احساسات شورانگيز امّت را وسيله‌اى براى دعوت مردم به سوى پرهيزگارى، تقوى وعمل نمودن به مسؤوليتهاى شرعى ايشان قرار دهند.

امام حسين عليه السلام كلمه‌اى گويا، دعوت الهى روشن و ابلاغ كننده آشكار رسالت خداوند بود. آيا در روز عرفه دعاى او را كه بدون شك آموزشگاهى است پر بركت در يكتاپرستى خداوند و شناخت اسماء الهى، خوانده‌ايد؟ همچنين آيا با نامه‌هايى كه امام حسين عليه السلام آنها را همچون شلاق آتشين بر سر معاويه كوفت، آشنا هستيد؟ همانا اين دعا وآن نامه‌ها آموزشگاهى هستند در آگاهى بخشيدن مكتبى، رسوا نمودن نظامهاى گمراه كننده و رويارويى با طاغوتيان زمان.

سخنان نورانى امام حسين عليه السلام از هنگام خروج وى از مدينه منوّره و توقّف در مكّه مكرّمه و سپس حركت او به سوى عراق و سرانجام روز عاشورا، روشنى بخش راه مجاهدين فى سبيل اللَّه بوده است.

بنابراين ما بايد سخنان گهربار امام حسين عليه السلام را كه تفسير كننده نهضت بزرگ و عظيم او مى‌باشند، براى مردم بازگو كنيم، و اجازه ندهيم كه قيام ابى‌عبداللَّه الحسين عليه السلام دست خوش تفسيرهايى براساس هوى و هوسهاى نفسانى گردد. بلكه به واسطه سخنان ژرف امام حسين عليه السلام دلايل، عوامل و اهداف اين قيام را با زيباترين بيان و نيكوترين شكل بازگو نماييم.