نيز دست خداوند متعال با ايشان مى‌باشد. دراين باره خداوند متعال مى‌فرمايد:

وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى‌ بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ‌ [1].

«و كسانى كه دعوت پروردگارشان را اجابت كرده و نماز را برپا مى‌دارند و كارهايشان به صورت مشورت در ميان آنهاست و از آنچه به آنها روزى داده‌ايم انفاق مى‌كنند.»

پس توافق امّت در انتخاب راهى آشكار براى فعاليّتهاى دگرگون‌ساز بنيادين، والاترين محورى است براى وحدت كوششها و پيروزى تلاشها و تحقّق آرزوهاى امّت. اين راه آشكار همان ميراث هدايت خداوند، پرهيزكارى، چنگ زدن به ريسمان الهى و انباشتن تجربه‌ها از راه شورى‌ مى‌باشد.

چنانكه مى‌بينيم امّت ما به خاطر گمراهى از هدايت وحى، پيروى از هوى و هوسها، دورى جستن از نور خرد، و اهمّيت ندادن به علمى بودن تصميمها، دچار شكستهاى پى‌درپى گشته است.

امروزه ما در شرايط دشوارى زندگى مى‌نماييم و هرگز نمى‌توانيم از آنها رهايى يابيم؛ مگر آنكه به خداوند متعال پناه بجوييم و راه خرد را براى رسيدن به شناخت حقايق زندگانى در پيش بگيريم.

دهه عاشورا- كه يادآور بزرگترين مصيبت تاريخى مى‌باشد- ايّامى است كه در آن ابعاد روحى و عاطفى مردم بسيج مى‌گردند. امّا