2- پرورش خطيبان و سخنرانان‌

ما داراى حوزه‌هاى علميّه‌اى هستيم كه الحمد للَّه‌توانسته‌اند در طول تاريخ از استقلال و پويايى خود پاسدارى نمايند. امّا اين حوزه‌ها اغلب، علماء و مراجع بزرگ را پرورش مى‌دهند. بنابراين بايد در كنار اين حوزه‌ها يا درون آنها آموزشگاههايى را براى آموزش سخنرانى و خطابه به طلّاب اختصاص دهيم.

3- برپايى همايشها

ماه محرّم تنها سرمايه ما به شمار مى‌آيد. از اين رو، هر سال به برگزارى مجالس در اين ماه مى‌پردازيم. امّا، چرا همايشهايى را براى سخنرانان برپا نسازيم. همايشهايى كه درپى آن، هر سال پيش از رسيدن ماه محرّم سخنرانان گردهم آيند و به تبادل انديشه‌ها و نظرات خود، براى پيشبرد مجالس حسينى بپردازند.

4- نقش متولّيان حسينيه‌ها و هيئت‌ها

متوليان مجالس عزادارى، حسينيه‌ها وهيئتها بايد در طول سال گردهمائيهايى را برپا سازند تا بتوانند تصميمات لازم را براى ساخت حسينيه‌ها، جمع‌آورى كمكهاى مالى و آوردن سخنرانهاى نوانديش- كه بايد در پايه ريزى انديشه‌هاى نوين سهيم باشند- بگيرند.

5- نقش فرهيختگان‌

از فرد فرد فرهيختگان مى‌خواهم كه از گذر سخنان، كتابها