هستى، نزد او تباه نمى‌گردد. هر سازنده‌اى را پاداش دهد و هر قناعت پيشه‌اى را سامان بخشد (و روزى رساند) و به هر زارى كننده (به درگاهش) مهر ورزد، و همه منافع خلق را از نزد خود فرو آورده و اين كتاب جامع آسمانى (قرآن مجيد) را با نور درخشان خود نازل فرموده است...»

پس دراين عبارات تأمّل كنيم و بنگريم كه چگونه امام حسين عليه السلام پروردگارش را با سخنانى نورانى كه از آن يكتاپرستى و اخلاص برمى‌خيزد، توصيف مى‌نمايد. همچنين به بررسى سخنان او در زمينه نبوّت و امامت بپردازيم. چنانكه مى‌فرمايد:

«إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ النُّبُوَّةِ وَمَعْدِنُ الرِّسالَةِ وَمُخْتَلَفُ الْمَلائِكَةِ، وَبِنا فَتَحَ اللَّهُ وَبِنا خَتَمَ اللَّهُ، وَيَزِيدُ رَجُلٌ فاسِقٌ... وَمِثْلي لا يُبايِعُ مِثْلَهُ...» [1]

. «ما خاندان نبوّت و معدن رسالت و موضع رفت و آمد فرشتگان و محل رحمت خداونديم و خدا به ما آغاز فرمود و به ما نيز ختم كرد، يزيد مردى است تبهكار... و مثل من با چون اويى بيعت نخواهد كرد.»

علاوه بر آن امام حسين عليه السلام سخنانى در مورد مرگ فرموده‌اند كه جاى تأمّل دارد:

«خُطَّ الْمَوْتُ عَلى‌ وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلادَةِ عَلى‌ جِيْدِ الْفَتاةِ [2]»

«مرگ، چون گردنبندى كه بر گردن دختر آويخته شده است، فرزند آدم را فراگرفته.»