همچنين امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

«مَا أَحُثُّكُمْ عَلَى‌ طَاعَةٍ إِلَّا وَأَسْبِقُكُمْ إِلَيْهَا» [1]

. «من شما را به طاعتى تشويق نمى‌كنم مگر اينكه خود قبلًا به آن عمل كرده باشم.»

پس اگر دراين آيه، ژرف بنگريم و در آن تأمّل نماييم، زشتى وناپسندى عمل كسى كه انسانها را به سوى راهى فرامى‌خواند، امّا خود به آن گام نمى‌نهد آشكار خواهد ساخت. حقّ تعالى مى‌فرمايد:

كَبُرَ مَقْتاً عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُوا مَا لَاتَفْعَلُونَ‌ [2].

«نزد خدا بسيار موجب خشم است كه سخنى بگوييد كه عمل نمى‌كنيد؟»

آرى، خداوند بلند مرتبه از آن انسانى كه به سوى نيكى كردن فرامى‌خواند ولى خود بدان از گذر فعاليّت، انفاق و جهاد عمل نمى‌كند، خشمگين مى‌گردد و او را خوار مى‌شمارد.

پس بياييم در گفتارها وادّعاهاى خويش همچون‌امام حسين عليه السلام، اهل‌بيت و ياران وفادارش باشيم. همچنين بياييم در راه، رفتار و موقعيّتهايمان، حسينى گرديم. چرا كه دراين صورت مى‌توانيم بهترين و برترين خدمت را به رسالت اسلامى خويش انجام دهيم.