انجام كارى براى امّتم، بتوانم به آن يارى رسانم؟

در حاليكه هر كسى بايد به ايفاى نقش خويش با هرگونه نتيجه‌اى بپردازد. پس نفى منكرات با دل، زبان، مال، دست، نفس و هر وسيله شرعى ديگر واجب مى‌باشد.

از اين رو، اگر هريك از ما، از مسؤوليّت خويش شانه خالى كند واز صحنه دور شود، ديگر كسى در صحنه باقى نخواهد ماند. پس بدانيد كه مشاركت شخص شما در فعاليّت، تكميل كننده شرايط پيروزى است. زيرا اگر شرط پيروزى گرد آمدن يك ميليون نفر انسان باشد و شما تكميل كننده اين تعداد باشيد، امّا سهل انگارى كنيد وپس از آن جبهه اسلامى شكست بخورد، دراين حال شما مسؤوليد.

زيرا مى‌توانسيد يارى و كمك نماييد و پيروزى را با جبهه اسلامى همراه سازيد، امّا اينچنين عمل نكرديد.

پس تعلّل براى چيست؟ چرا در برابر وسوسه‌هاى شيطانى وهواهاى نفسانى سر فرود مى‌آوريم؟ و چرا مبانى و اصول خويش را در هنگام فعاليت فراموش مى‌كنيم؟... در حاليكه اصول در ذهنمان ريشه دوانده است، امّا در هنگام فعاليت آنها را ناديده مى‌گيريم و از ياد مى‌بريم. امام على عليه السلام دراين زمينه مى‌فرمايد:

«لَاتَجْعَلُوا عِلْمَكُمْ جَهْلًا وَيَقِينَكُمْ شَكّاً إِذَا عَلِمْتُمْ فَاعْمَلُوا وَإِذَا تَيَقَّنْتُمْ فَأَقْدِمُوا» [1]

. «آگاهى خود را همانند جهل و نادانى قرار ندهيد، و يقين خود را با شك‌