مى‌ترسم كه ديگرى بيايد و آن را بربايد!» [1]

پس افرادى هستند كه در مجالس عزادارى امام حسين عليه السلام شركت مى‌كنند ولى در عين حال، در پشتيبانى و تأييد حكومتهاى ستم پيشه سهيم مى‌گردند و از كمك و يارى رساندن به مجاهدين پيرو خط امام حسين عليه السلام امتناع مى‌ورزند و بيم آن مى‌رود كه سرنوشت ايشان همچون سرگذشت قاتلان امام حسين عليه السلام گردد.

بنابراين اگر ما نداى يارى خواهى ابا عبداللَّه را شنيديم ولى استجابت نكرديم، بدانيم كه با اهل كوفه كه با امام حسين عليه السلام مبارزه كردند- در حاليكه برخى از آنها شيعه ابا عبداللَّه و نيز پدرش على بن ابيطالب بودند- محشور خواهيم شد. چرا كه تشيّع بدون اراده، فداكارى و ايثار، نوعى از نفاق سياه مى‌باشد.

ماه محرّم جهشى در راه جهاد

ما ناگزير بايد، در هر سال، ماه محرّم را به نقطه عطفى مهم وجهشى در راه عمل جهادى، عليه طاغوتيان دگرگون سازيم. چرا كه اگر با حول و قوّه الهى و پيكار مجاهدين، اين طاغوتيان سرنگون شوند، افقهاى تازه‌اى در برابر امّت گشوده خواهد شد. امّا اگر اين طاغوتيان باقى بمانند، مسلمانان شبهاى تيره‌اى خواهند داشت؛ زيرا اكنون كشمكشها به اوج خود رسيده‌اند و نمى‌توان براى آن بازگشتى قائل شد.