مى‌ترسد؛ زيرا ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام با بهترين و برگزيده‌ترين اموالش به كربلا گام نهاد؛ و همچنين ادّعا نكند كه چون انقلاب سلب آرامش مى‌نمايد، پس بايد از آن بيمناك بود؛ چرا كه انقلاب آسايش امام حسين عليه السلام را نيز برهم زد، تا آنجا كه او را از مدينه منوّره به مكّه، از مكّه به كوفه و در راه كوفه به سوى كربلا روانه ساخت.

علاوه بر آن، كسى نگويد كه از كشته شدن مى‌هراسد؛ زيرا بايد بداند كه خونش پاكتر از خون ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام، فرزند رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سرور جوانان بهشت نمى‌باشد.

همچنين فردى بر از دست دادن منصب و مقامش در ميان مردم واينكه حكومت او را انسانى تروريست و يا جاسوس بيگانگان خطاب كند، نترسد؛ چرا كه، سرور و سالارمان، امام حسين عليه السلام نام، نشان و شهرت خويش را در كربلا قربانى نمود. از سويى ديگر مى‌بينيم كه شريح قاضى، ريختن خون سيّدالشّهدا را حلال اعلام مى‌كند وچنانكه مى‌دانيم سر شريف و مقدّس او را در همه جا مى‌گرداندند وبر منابر عنوان مى‌كردند كه، اين سر آن خارجى است كه بر حكومت شرعى! شورش نمود.

گذشته از آن، ديگر كسى اين ادّعا را نكند كه خودش مهم نيست، بلكه از هتك حرمت فرزندان، همسر و ناموسش بيمناك است. زيرا امام حسين عليه السلام با همه خاندان و فرزندان خويش به كربلا گام نهاد كه از جمله ايشان، مى‌توان عقيله بنى هاشم، زينب كبرى (س)، آن زن پاكدامن و دختر آن شير مرد جهان اسلام و همچنين خواهرش، امّ‌كلثوم و برخى از دختران پاكدامن هاشمى نام برد. امّا با اين همه‌