قدمهايم را از نقره و طلا آكنده ساز؛ زيرا سيّد محجوبى را كشته‌ام.

كسى را كشته‌ام كه پدر و مادرش نيكوترين انسانها و نسبش برترين نسبها بود.

بدون ترديد سرنوشت اين مرد به جهنّم پايان مى‌يابد. با اين حال مى‌بينيم كه به گناهان و جنايات خود اعتراف مى‌كند و ديگران نيز اينچنين يكى پس از ديگرى اعتراف مى‌نمايند. بدين‌سان كمتر از 5 سال پس از شهادت ابا عبداللَّه الحسين، صحابى بزرگوار سليمان بن صرد خزاعى دست به آن قيام بزرگ «قيام توّابين» مى‌زند.

سليمان رحمه الله در آن زمان مردى پا به سن گذاشته بود و بيش از 90 سال از سن مباركش مى‌گذشت. امّا با اين حال توانست 4 هزار داوطلب شهادت را آماده سازد. تا جائيكه ايشان در خيابانهاى كوفه اسلحه جمع آورى مى‌كردند و نداى «يا لثارات الحسين» سرمى‌دادند و در حاليكه تهيه آب به خاطر دورى سرچشمه از شهر، دشوار بود امّا از نخستين انسانهايى بودند كه به طور رايگان سقّايى مى‌كردند وهنگاميكه به مردم آب مى‌دادند، به آنها مى‌گفتند: «آب را بنوش وقاتل حسين عليه السلام را لعنت و نفرين كن.» با اين شيوه ياران را گردآوردند و تصميم گرفتند تا براى مبارزه با قاتلين ستمگر امام حسين عليه السلام، به شام بروند؛ از اين رو بسيارى از اينان دراين نبرد نا برابر به شهادت رسيدند. بنابراين جنبش ايشان سرآغاز بود يا پايان؟

پس از اين آغاز، جنبش مختار ثقفى پديد آمد. سپس جنبش اهل مدينه كه به واقعه «حرّه» شهرت داشت، صورت پذيرفت. دراين جنبش، اهل مدينه پيمان خويش را با يزيد و امويان گسستند.